Παραδείγματα της φύσης
Ο άνθρωπος των ημερών μας που ζει μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον, φέρεται να έχει αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την φύση, δημιουργώντας μια στρεβλή αντίληψη του ποιοι είμαστε, δηλαδή πρόσωπα που απλά στελεχώνουν την κοινωνία ή πολίτες που έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις; Θεωρούμε ότι είμαστε και τα δύο, όμως έχουμε απολέσει μέσα μας την φυσική έννοια της οντότητας προς χάριν της ομαδοποίησης. Ίσως πρέπει να γίνει επαναπροσέγγιση της έννοιας της φύσης μέσα μας, για να κατανοήσουμε ότι η ενέργεια που θυσιάζουμε -για να υπάρχει το σύστημα που διαβιούμε-χρειάζεται κοινή βούληση όλων των μερών που συμπράττουν και συζούν στον κοντινό χρόνο και χώρο. Τούτη η ενέργεια αποσκοπεί εξ αρχής στην ομαλή και ευγενικά αέναη σχέση με την φύση και αυτά που μας περιβάλλουν, από την απαρχή του ανθρώπου πάνω στην γη. Η χρυσή αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης που προσβλέπει στην πνευματικότητα και άρα στο όλον αποκόπηκε πολλές φορές στην ιστορία είτε από υποτιθέμενα δημοκρατικά πολιτεύματα είτε από ολοκληρωτικά καθεστώτα με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην αποτυχία και την παρακμή τροφοδοτώντας τους κύκλους της ιστορίας, με εκφάνσεις της ίδιας αρνητικότητας, την απάρνηση της αρμονίας της φύσης.
Αν εμπλουτίσουμε την σκέψη μας με τα δεδομένα της φυσικής διεργασίας θα δούμε ότι ο σπόρος όταν μπαίνει στην γη, θυσιάζεται για την διαιώνιση του δέντρου που τον γέννησε- οι κυκλικές κινήσεις της φύσης πάντα αποσκοπούν σε ένα καλύτερο μέλλον. Όταν ο σπόρος τελικά βλαστήσει και ανθίσουν τα λουλούδια του, η μέλισσα από αυτήν την διεργασία θα κάνει την συγκομιδή της παράγοντας το μέλι, το προϊόν που αντέχει για το μέλλον γιατί για αυτό παρασκευάστηκε. Το παράδειγμα της μέλισσας υποδηλώνει με τον πιο καταφατικό τρόπο σε ανθρώπινο επίπεδο ότι η χρησιμότητα των πράξεων μας είναι το κριτήριο της μελλοντικής κοινωνικής μας ευμάρειας. Στην κοινωνία όμως που ζούμε έχουμε την τάση του φαίνεσθαι και του μιμητισμού και σε αυτό το πλαίσιο έχουμε υιοθετήσει έναν μανδύα κιτρινόμαυρο, αλλά λειτουργούμε ως σφήκες. Άρπαγες του κοινού μέλλοντος προς εξυπηρέτηση εφήμερων και προσωπικών επιδιώξεων με φαινομενική αυτάρκεια σε μια επίπλαστη πραγματικότητα που μας γειώνει κάθε φορά όταν πέφτουμε έξω οικονομικά. Θα πρέπει να δούμε λοιπόν τον εαυτό μας μέσα στην πόλη όχι ως μονάδα αλλά μέρος του συνόλου ενός συστήματος το οποίο οι πράξεις του ορίζονται από τα δεδομένα της φύσης και του καιρού και πως η ευημερία είναι κοινωνικό αγαθό, δηλαδή κοινό για όλους.
Το πώς όμως ορίζεται η χρησιμότητα σε επίπεδο ομάδας ( Δήμου ή χώρας) είναι προς διαβούλευση στο κοινό ακροατήριο και στα κέντρα λήψης αποφάσεων που συγχρόνως είναι και πρόσωπα και πολίτες. Έτσι και οι μέλισσες είναι εν δυνάμει φρουροί αλλά συγχρόνως είναι και συλλέκτες!
Ανδρέας Π. Κοινωνιολόγος Μελισσοκόμος
Αντώνης Αμπαρτζίδης, Πολιτικός Επιστήμονας, Λογοτέχνης
